Voor de verandering trokken mijn 'OREC'-klas en ik alweer op pad. OREC is de afkorting voor 'Outdoor Education'. Met andere woorden in deze lessen bespreken we mogelijke uitstappen en maken we kennis met vaardigheden zoals kayaken, koken met gasvuur en het onvoorstelbare weer van Nieuw Zeeland toch te voorspellen.
Neen, we leerden niet enkel hoe je in een kajak moet zitten en de beste techniek om te peddelen. Onze ervaren leerkrachten kantelden ons over zonder ons te waarschuwen, dan moesten we 'the roll' toepassen. Dit is een specifieke beweging die je met zowel je lichaam als de peddel moet uitvoeren opdat je je terug kan omdraaien (en dus niet verdrinkt). Dit was zonder twijfel het moeilijkste onderdeel van de kajaklessen. Eens we dit konden, mochten we overgaan van de gewone 'pedal roll' naar een 'hand roll' waarbij je dus enkel je handen gebruikt. Niet velen slaagden daar in. Tijdens onze allerlaatste keren in het zwembad brachten we een aantal Gopro's in het zwembad. Een vriendin maakte een compilatiefilmpje. Druk op de knop hieronder om het te bekijken. Ik zit in de gele kajak met een gele t-shirt.
Dag 2: Vandaag mochten we , ondanks de lange tocht die we gingen afleggen, uitslapen. Met een goed humeur en warme kledij waren we helemaal klaar voor een dagje kajakken. Het weer beloofde zeer prachtig te worden. De weg naar Beaumont, waar we overnachtten, zou niet alleen lang maar ook moeilijk worden. Na een aantal uren kajakken was het tijd voor de eerste lastige opdracht van de dag: 'Little Swirly'. Deze naam klinkt niet bepaald eng, maar dat was maar schijn. In onze kajak moesten we deze zogezegde 'kleine' draaikolk, die zich in het midden van de rivier bevond, overwinnen/overleven. Eén voor één volgden we elkaar in de richting van de draaikolk. Hoe dichter we in de buurt van 'Little Swirly' voeren, hoe hoger de golven werden. Al snel was het gevaar geweken. Het is geen verrassing dat 'Little Swirly' gevolgd werd door 'Big Swirly'. Zoals de naam doet vermoeden, was deze draaikolk groter dan de vorige. Tussen de kleine en grote draaikolk voel je als kajakker geen verschil. Na bijna zeven uur van zwaar werk nam de moeheid van ons over. Zelfs in onze slaap droomden we van water!
Dag 3: De laatste dag was kort maar zeer vermoeiend! We ontwaakten heel vroeg in de ochtend om vervolgens twee uur in een busje door te brengen. Op een plaatsje met de naam 'Kaka Point' (ja, ik weet het: een rare naam. Het is vernoemd naar een vogel die de maori's Kaka noemden) zouden we in het water gaan om te surfen met kajaks. We kwamen met andere woorden aan dichtbij de zee. Eerst kregen we nog een safety briefing. Daarna kropen we in onze kajaks en peddelden als hard als we konden tegen de krachtige stroming, hoge golven en sterke wind. Van de hele reis vond ik dit zonder twijfel het tofste ... maar ook het koudste! Een uur later kroop iedereen bevroren in de busjes. We maakten nog snel een stop om warme koffie te kopen vooraleer de reis naar huis van start ging.
0 Reacties
1 April: Dit was geen grap! Mijn gastzus en ik gingen weer eens iets geks uitsteken. Deze keer stond er geen skydive of bungy op het programma maar een schommel. Ik hoor jullie denken: 'Wat is er zo speciaal aan een gewone schommel?'. Wel, het was niet zo maar één. De hoogste schommel ter wereld!
Meer dan 160 meter boven de Nevis rivier hangt een platform waarvan ze mensen letterlijk in de diepte laten vallen! Nadat je volledig vastgemaakt bent, schuift een klein platvormpje weg vanonder je voeten. Voor het eerst voel je de hevige wind tegen de schommel duwen. Er zijn verschillende manieren waarop je in de diepte kan vallen: achteruit, vooruit, ondersteboven... De Nevis Swing biedt vele keuzes aan zodat je deze ervaring nog onvergetelijker kan maken! Ella en ik kozen voor ondersteboven en achteruit tegelijkertijd! Wie met dat idee opkwam, weet ik niet meer. Eens je daar in de lucht hangt te zweven, is het nog enger dan het al klinkt! We schakelden onze 'dit is gevaarlijk'-knop in ons hoofd uit en gingen ervoor! Zonder enige waarschuwing vielen we in de immense leegte! Na een paar seconden ging de vrije val over in 'een swing'. Dit was alweer één van die onvergetelijke momenten die ik zal koesteren. Wie onze angst en plezier nog eens wilt zien, kan op de blauwe knop in het begin van dit blogbericht drukken. Veel kijkplezier! We hebben ze allemaal wel al gezien. Paddleboarders! Die mensen dat in de zee of op een meer met hun 'mislukt surfboard' rechtopstaand paddelen. Dat kan toch niet moeilijk zijn?! Wel... Geloof mij, ik spreek uit ervaring: het is SUPER moeilijk! Vrijdagnamiddag na een warme dag op school had mijn gastmoeder een briljant idee: een paddleboard huren. Zo kwam het dus dat we naar Lake Hayes reden na school om af te koelen. Na een aantal pogingen om recht te blijven staan, kwamen we op de proppen met een geweldige ingeving. Wat als we met twee op een board stonden; de ene peddelt en de ander zorgt voor evenwicht. Bleek dat het even onmogelijk was als grappig. Onze buikspieren werden alleszins goed getraind! Af en toe mogen we ook een gek doen. Mijn gastzus, Ella, en ik hadden al een drietal pogingen ondernomen om de zonsondergang te zien. Vooral één met het iconische meer Wakatipu stond op onze bucket list. Zoals ik al zei, was het ons nog nooit gelukt. We besloten dus na school in Queenstown te blijven om zo dat item eindelijk te mogen schrappen van de lijst. Aangezien we veel te vroeg waren, klonk ‘eten in een Chinees restaurant’ wel heel vriendelijk. Dus zo kwam het dat we onze buikjes rond aten alleen maar om eens buiten te ontdekken dat we de zonsondergang (lees: weeral) hadden gemist. Er zat niets anders op om foto’s te trekken van ons en de ‘zonsondergang’. Gelukkig was het Chinese eten voortreffelijk zodat we het niet eens erg vonden. Ooit zal het ons lukken. Mijn gastouders nodigden Ella en mij uit om uit te gaan eten. Zoals een echte kiwi zou een grote boot ons daarnaar toebrengen. Voor mij was het de tweede keer op de TSS Earnslaw (lees bericht oktober: TSS Earnslaw en Walter Peak). Maar voor mijn gastzus was het de eerste. Eens aangekomen op onze bestemming verkenden we de omgeving van de Walter Peak Farm, de vele dieren die er leefden en het prachtige uitzicht. De kleine Hanna vond het geweldig om gids te zijn. Zo vertelde ze ons alles over de diertjes die we op onze weg ontmoetten zoals de giraffen (alpaca’s), paarden (herten) en de geiten (schapen). Het was een grappig zicht.
Daarna krijgen we de ‘grand finale’: BBQ! We aten tot we niet meer konden en dan verorberden we nog een ‘sticky date pudding’. Met veel moeite klommen we terug aan boord van het schip. Na een korte ontmoeting met de bestuurder werd Hanna gepromoveerd tot kapitein. Met een stevige grip en veel zelfvertrouwen hield ze het stuurwiel vast. Gelukkig ging alles goed en deden we geen ‘Titanicsken’. Ik ben benieuwd wat de rest van de zomer ons nog te bieden heeft. 18 februari: De warmste dag van de zomer in Nieuw Zeeland. Mijn gastzus, Ella, en ik trokken onze bergschoenen aan en begonnen aan Roys Peak Track. Na een stevige tocht van een drietal uur kwamen we aan op de top van de berg dat de naam Roys Peak heet. Natuurlijk hingen we de echte toeristen uit door wel honderd foto's te trekken van dit geweldige uitzicht.
Terug beneden aangekomen, reden we naar Glendhu Bay waar we de nacht zouden doorbrengen. Onze tent stond gelukkig al op. Zonder onszelf om te kleden, liepen we het koude water van Lake Wanaka in. Afkoeling was nodig! 's Avonds speelden we Jenga in het donker met onze gastouders en een bevriend koppel. Dit was waarschijnlijk de grappigste activiteit van de hele trip. De volgende dag spendeerden we aan het meer. Zwemmen, met een bootje roeien en zonnebaden. Een tip voor alle mensen die van plan zijn om ooit eens naar Nieuw Zeeland willen komen, smeer jezelf in met veeeeeel zonnecreme! DAG 20: Marshmallows op het strand De hele dag wisselde het af tussen regen en zonneschijn. We bezochten Hokitika dat bekend staat voor zijn aanwezigheid van veel 'greenstone'. Ook aten we echte fish and chips als middageten. Daarna plunderden we de winkel om eten te kopen. In onze overnachtingsplaats maakten we samen het avondeten. Op het menu stonden zelfgemaakte hamburgers met oneindig veel groentjes. Later op de avond verkenden we het strand. Onze gids maakte een kampvuur waar we marshmallows roosterden en genoten van de zonsondergang. DAG 21: Op naar Abel Tasman Vanuit Hokitika reden we naar Abel Tasman. Dit is het grootste nationale park in Nieuw Zeeland. Onderweg maakten we een aantal stops onder andere aan de Nelson Lakes. Eindelijk rezen de temperaturen opnieuw tot 25°C. Allemaal sprongen we in het meer om af te koelen. Jammer genoeg vielen de honderden zandvliegjes ons aan. Zoals je je kan inbeelden, verloren we het gevecht en kregen we tientallen beten als verliezersprijs. Ook stopten we aan een zeehondenkolonie. Een dertigtal beestjes kropen lustig over de rotsen en genoten van het brandende zonnetje. Het was heel schattig om kleine zeehondjes te zien spelen. We namen afscheid en vertrokken naar onze overnachtingsplaats. DAG 22: Kayaken en Zeesterren Van ons laatste rijloze dagje van de toer maakten we goed gebruik. Mijn vriendin, Juli, huurden een dubbele kayak voor de dag en vertrokken met volle moed op zee. We voeren langs een aantal zeehondjes die rustig lagen te genieten van de zon. Na een aantal uren kayaken, kozen we een verlaten strandje uit om daar te zonnebaden. Het is officieel dat we beiden professionele genieters zijn. DAG 24: Doorkruisen van het Noordereiland Dit was de allerlaatste dag van de 24 dagen durende rondreis. Met ons busje 'Zinny' doorkruisten we het Noordereiland van Wellington tot in Auckland. Tijdens deze acht uur riepen we herinneringen op van de activiteiten die we samen hadden beleefd. 's Avonds gingen we voor de laatste keer samen op restaurant. Het werd een groot feest waar we het bestaan van onze nieuwe vriendschappen vierden. Daarna kwam het afscheid. Hoewel onze wegen hier scheidden, zullen we elkaar ooit ontmoeten in Nieuw Zeeland of ergens in de wereld.
DAG 14: Verjaardag van mijn gastzus Aangezien ik in Queenstown was en het de verjaardag was van mijn gastzus vertrok ik naar huis om samen van met haar deze dag door te brengen. DAG 15: Relaxdagje Lang uitslapen werd gevolgd door een bezoekje aan een restaurant ter gelegenheid van de late verjaardag van mijn gastzus. DAG 16: Uit een vliegtuig springen Het hoogtepunt van mijn hele tijd in Nieuw Zeeland is zonder twijfel skydiven! Samen met vier andere avontuurlijke 'risktakers' van de toer vertrokken we naar een klein vliegveldje ten zuiden van Queenstown. De adrenaline had al bezit over ons genomen voor we het gebouw binnenstapten. Allereerst kregen we een bodysuit, handschoenen, bril en witte helm. Daarna kregen we allemaal een professionele skydiver aangewezen. Het is een raar gevoel om je leven in de handen van iemand anders te leggen. Gelukkig had mijn skydiver een goed gevoel voor humor. Dat zorgde ervoor dat mijn gedachten werden afgeleid van het skydiven. Iedereen kroop in het kleine vliegtuigje waarvan de zeteltjes weggenomen waren. Samen zaten we op de grond in twee rijen. De motoren werden luider en luider tot we de lucht in vlogen. Nu was er geen weg meer terug. Hoe hoger we vlogen, hoe enger het uitzicht eruitzag. En dan kwam hét moment! Een groen licht ging aan in het kleine vliegtuigje, het rolraampje schoof open, de eerste twee mensen vielen uit het vliegtuig... Alles ging zo snel voorbij! Wij waren de volgenden. Op de grond kropen we naar dat raam. Ik zat al half uit het vliegtuig terwijl mijn skydiver zich klaar maakte om te springen. Zonder waarschuwing, zonder aankondiging vielen we naar voren. Uit het vliegtuig. In de diepte. Eindeloos lang. De eerste paar seconden tolden we in het rond tot we ons evenwicht vonden en op onze buik naar beneden vielen. Ik had geen tijd om na te denken. Mijn natuurlijke instinct was om het uit te schreeuwen; eerst van de angst, daarna van blijdschap. Hoe langer we vielen, hoe meer ik ervan genoot! Het klinkt misschien raar, maar ik ervoer het als fantastisch leuk! Ook het uitzicht was prachtig! Na een val van 60 seconden opende mijn skydiver onze parachute. Nu was het niet meer lang tot we de grond zouden raken. Ik mocht de parachute besturen van mijn skydiver. Veel te snel vloog de tijd voorbij. Het was een fantastische ervaring dat ik nooit meer ga vergeten! (als je het filmpje wilt zien van deze ervaring kan je op de link boven dit blogbericht klikken) DAG 17: That Wanaka Three Vanuit Queenstown reden we naar Wanaka waar we de bekende 'That Wanaka Three' bezochten. Ook Bradrona ontsnapte niet aan onze aandacht. Het weer was in weken niet meer zo warm geweest. Al bij al werd het een rustig en relaxend dagje voor iedereen. De meesten hadden zovele toffe activiteiten gedaan de dagen ervoor dus dit dagje werd goed geapprecieerd. DAG 18: Gletsjer bezoeken en tv-namiddag
Franz Jozef is één van de vele gletsjers in Nieuw Zeeland, maar het is de enige dat we tijdens onze toer bezochten. Aangezien het bewolkt en tamelijk frisjes weer was, maakten we een wandeling naar de voet van deze gletsjer. Deze tocht nam maar twee kleine uurtjes in beslag, maar was zeker de moeite waard. In de namiddag besloot de hemel op te barsten met regen. We vonden niets beter dan er een tv-namiddagje van te maken. Als verrassing had onze gids een limousine voor ons gereserveerd die ons naar een restaurantje zou brengen in de buurt. Het werd een zeer gezellig avondje van. DAG 19: Druppel, Druppel, Regen Tijdens dag 19 goot het pijpenstelen de volledige dag. We reden naar een klein dorpje met de naam Punakaiki waar we overnachtten in één van de regenwouden van Nieuw Zeeland. DAG 7: Welkom in Hobbiton Eén van de hoogtepunten van de Epic NZ Tour is zonder twijfel het bezoek aan Hobbiton. Vroeg in de ochtend reden we in een 'Hobbiton Movie Set'-bus naar Matamata, een afgelegen dorpje op een uurtje van Rotorua. Onderweg kregen we al veel uitleg van een vriendelijke gids. Ook werden er een aantal filmpjes getoond waar Peter Jackson (de regisseur van Lord of The Rings en The Hobbit) en Russell Alexander (de eigenaar van de boerderij waarop Hobbiton nu is gebouwd) zelf commentaar geven over 'hun' Hobbiton. We reden door groene heuvels waar we de eerste glimp van de filmset opvingen. Al snel werden we omringd door talloze bussen gevuld met toeristen uit alle hoeken van de wereld. Het succes van de set is duidelijk te merken aan het feit dat je heel het jaar door serieus op voorhand moet boeken om jezelf van een plaats te verzekeren. Iedereen werd verdeeld in groepen van ongeveer 40 mensen en kreeg een eigen gids aangeduid. De wandeling door de set begint bij 'Gandalfs cutting', de plaats waar de grijze tovenaar Hobbiton binnenrijdt op zijn koets. Van daaruit passeer je verschillende hobbit holen, die je in verschillende kleuren en groottes kan vinden. De meeste holen zijn verzegeld en kan je dus niet betreden. Toch vond ik ééntje dat niet op slot was. Ik nam een kijkje maar de hobbit eigenaar was momenteel niet thuis. Het bezoek aan het huis van Bilbo Baggins zag er precies uit zoals in de films, inclusief het briefje aan het hekken 'No Admittance Except On Party Business'. We hebben tijdens de tour ook een bezoek gebracht aan de Party Tree, de Watermolen en de herberg The Green Dragon, waar je een gratis hobbit biertje kon drinken. Daarna was het tijd om terug naar de echte wereld te vertrekken...
DAG 9: Tongariro Alpine Crossing De Tongariro Alpine Crossing is een wandeling in het Tongaririo Nationaal Park. Deze wandeling van 19,4km wordt gezien als één van de spectaculairste op het noordereiland. Het wandelpad loopt doorheen een vallei om daarna een berg te beklimmen. De wandeling loopt voort over een vulkanisch terrein. Gemiddeld eindigen mensen deze tocht na 7 uur. Dit staat zonder twijfel ook in mijn top 3 van deze Epic NZ Tour. DAG 10: Genieten van Windy Wellington Met spierpijn rolde ik uit bed. We gunden onszelf een relaxdagje in Wellington om terug op krachten te komen. Onze gids stelde ons voor om met het busje rond te rijden naar de 'hoogtepunten' van de Nieuw Zeelandse hoofdstad. Alles was beter dan stappen, dus we stemden in. Eerste 'hoogtepunt' kon je letterlijk en figuurlijk nemen. Mount Victoria is de heuvel die je een 360 graden uitzicht geeft over Windy Wellington. Next: Daarna reden we door naar de Weta Cave en Weta Workshop. Zoals sommigen onder jullie al weten is dit de plaats waar de meeste attributen, kostuums, creatures en zo verder. Zo ontmoette ik een aantal vriendelijke monsters; Lurtz de Uruk Hai en de drie trollen Tom, Bert en William. DAG 11: De oversteek naar het Zuidereiland Vroeg in de ochtend lieten zeventien slaapkoppen Wellington achter zich om rond de middag met de ferry in Picton te arriveren. De volledige dag viel er regen met bakken uit de lucht. Af en toe stopten we om onze beentjes te strekken. DAG 12: Rijden, rijden en rijden Een aantal maanden geleden vond er een aardbeving plaats in de nabijheid van Kaikoura. Vandaag de dag is het nog steeds gevaarlijk om dicht in de buurt te komen. Dit zorgde ervoor dat het een lange weg zou worden van Nelson naar Christchurch. DAG 13: Christchurch en Tekapo
Na een 'sleep-in' namen we een kijkje in het historisch centrum van Christchurch of wat er nog van overblijft. Doorheen de jaren kende Nieuw Zeeland veel aardbevingen. In 2011 vond er één plaats dat de sterkste en dodelijkste genoemd zou worden. Zoals jullie waarschijnlijk al vermoeden vond die plaats in Christchurch. Op de zonnige middag van 22 februari sloeg het noodlot toe. Later stelde men een kracht van 6,4 op de schaal van Richter vast. Vooral in het centrum van de stad liepen historische gebouwen veel schade op. Tot op de dag van vandaag zijn er werken en verbouwingen aan de gang. Vele duizenden mensen liepen verwondingen op en/of verloren hun huizen. Er werden 185 doden geteld. Meer dan de helft van de slachtoffers vielen in het toenmalige CTV-gebouw, dat instortte en in brand vloog. Meteen na deze gebeurtenis gaven familieleden van de overledenen een stoel van hun dierbaren. Deze staan op de plaats waar het CTV-gebouw instortte. Nu is het een gedenkplaats. Het voelde heel raar om tussen de stoelen te lopen. Na een emotionele voormiddag reden we naar Lake Tekapo, waar we de nacht zouden doorbrengen. De prachtige blauwe kleur van het meer komt van de afsmeltende gletsjers in de buurt. Het was de perfecte plaats om van de zonsondergang te genieten. I AM GOING ON AN ADVENTURE!
DAG 2: Een kayak en het circus Van de tweede dag (en het schitterende weer) maakten we gebruik om elkaar wat beter te leren kennen en te relaxen. De volledige groep maakte een korte 'ochtend' wandeling om vervolgens uit te puffen in de stralende zon. De temperaturen liepen wel op tot 35°C. In de late namiddag bewonderden we een voorstelling van 'The Biggest Little Circus Show'. Het was een waar spektakel! Achteraf bestelden mijn Duitse vriendin en ik afhaalchinees om tijdens de zonsondergang op te eten. DAG 3: Treaty of Waitangi Voor een kiwi is Waitangi de heiligste plaats in Nieuw Zeeland. In 1840 werd hier een verdrag getekend tussen de inheemse Maori en de Britten. Wij kregen de kans om deze heiligdommen te verkennen en een echte maori begroeting mee te maken. DAG 4: De varkensboerderij Na een late start vertrokken we vanuit Auckland richting de Coromandel. Het beloofde een lange rijdag te worden. Gelukkig konden we de natuur uit het raampje van de bus bewonderen. Hoogtepunt van de dag: een varkensboerderij. Niet zo maar een varkensboerderij, maar eentje waarbij je de kleine biggetjes mochten aaien. De kleinsten onder hun konden we zelfs opnemen en vastpakken. DAG 5: Uitstapje naar Narnia Het was schitterend weer en de temperaturen klommen tot wel 30°C. Wat kan je op zo een dag beter doen dat Cathedral Cove te bezoeken. De meeste mensen kennen dit beter als 'de Narnia Grot'. Ook nam Macklemore hier de videoclip op voor zijn lied 'Can't Hold Us'. Het is één van de meest bekende en toeristische trekpleisters van Nieuw Zeeland. Wij namen een kijkje. Het zag er geweldig uit! Na het nemen van de gebruikelijke foto's trokken we onze bikini's aan. Dit strand staat zonder twijfel in mijn top 5 stranden van Nieuw Zeeland. We reden door naar Hamilton, dat de geboortestad was van onze gids. Daar bezochten we de 'Hamilton Gardens' alvorens door te rijden naar onze overnachtingsplaats. DAG 6: Grotten en Hangi
In de voormiddag maakten we een wandeling door één van de prachtige bossen in de buurt van Taupo. Doorheen onze tocht moesten we in een aantal grotten wandelen. Dat werd een ervaring die zowel angstaanjagend was als uniek. Alles ging vlot tot we met onze zaklampen een aantal Weta's ontdekten. Dit zijn een soort van grote spinnen. Normaal gezien doen ze geen kwaad, maar het gaf iedereen wel kippenvel. Na de middag reden we naar Taupo waar er voor onze groep een verrassing te wachten stond. We mochten namelijk naar de plaatselijk Marae (ontmoetingsplaats van maori) om daar een Hangi of een traditionele maaltijd te eten. Ook werden we getrakteerd op een voorstelling en gingen we op zoek naar glimwormen in het donker. Maar wat er de volgende ochtend zou gebeuren, was nog spannender! Tijdens de tweede dag van het nieuwe jaar bezocht ik Puzzeling World met mijn gastfamilie.
Een uurtje hiervandaan ligt een stadje met de naam Wanaka. We trokken meteen naar Puzzeling World. Dit is een groot doolhof waar je ook vijf grote kamers met optische illusies kan bezoeken. Ook is er een plaats dat enkel ontwikkeld is om puzzels en raadsels op te lossen. Nog nooit had ik dit soort 'park' bezocht. Het eerste onderdeel dat wij 'onder de loep' namen, was de puzzelkamer. Na nog geen tien minuten werd het ons duidelijk dat elke puzzel ingewikkelder was dan de vorige. Mijn kleine gastzus amuseerde haar met een schattige schaapjespuzzel terwijl de 'grote mensen' zich toelegden op de brain twisters. Daarna gingen we op weg naar de kamers met optische illusies. Er was een kamer waar je een reus leek langs de ene kant en een dwerg langs de andere. Een andere kamer bevatte meer dat 50 gezichten die je bleven aankijken waar je ook heen ging. Nog een kamer was op een speciale manier gebouwd zodat iedereen omviel bij het binnenkomen. De laatste was pijnlijk in het begin maar lachwekkend op het einde. Vele optische illusies deden je in alle richtingen kronkelen om de 'werkelijkheid' te ontrafelen. Tijd om een lucht te gaan scheppen. Laatste opdracht: vind je weg uit het doolhof maar neem een foto van de vier hoeken. Alle vier trokken we op pad. Het werd een spannende race die uiteindelijk gewonnen werd door mijn gastzusje en gastmoeder. Nog steeds probeer ik te ontrafelen hoe sommige illusies in elkaar zitten. Misschien zal ik nog eens terug moeten gaan... 5... 4... 3... 2... 1... HAPPY NEW YEAR!!!
Voor de eerste keer ooit bracht ik nieuwjaar door in een T-shirt en short op het strand. Queenstown is dé stad in Nieuw Zeeland om nieuwjaar te vieren na de twee grootsteden Auckland en Wellington. Daarna was het tijd om iedereen in Europa een gelukkig nieuwjaar te wensen 'uit de toekomst'. Ik ben benieuwd wat 2017 allemaal in petto heeft! |
Welkom op mijn blog!Hallo allemaal! Mijn naam is Amber. Het grootste deel van mijn leven heb ik gedroomd om de wereld rond te reizen. Toen ik de kans kreeg om naar Nieuw Zeeland te gaan als een uitwisselingsstudent, heb ik deze met beide handen gegrepen. Via deze weg zal ik mijn avonturen met jullie delen. Archieven
Mei 2017
|