De dag na onze kajakdriedaagse met school loerde het volgende avontuur al om de hoek. Deze keer namen Ella, Lissy en ik de bus naar 'The Routeburn Shelter' waar een wandeling van 32 kilometer op ons lag te wachten. The Routeburn Track is één van Nieuw Zeelandse 'Great Walks' zoals ook de Kepler Track en de Milford Walk. Dit wandelpad wordt onderbroken door 4 hutten die wandelaars onderdak bieden. Voor je aan de tocht begint, moet je de hutten boeken. Door de vele mensen konden we enkel in de eerste (Flats) en laatste hut (Howden) overnachten. Dat was eigenlijk niet slecht, hoewel een wandeling van 12 uur tussen de twee hutten ligt.
Dag 2: Nog voor dageraad om 5 uur 's morgens begon een lange dag. Het donker omhulde ons. Met een paar kop- en zaklampen begonnen we aan onze eerste beklimming van de dag. Na een uur kwamen we aan aan de tweede hut (Falls). Daar maakten we gebruik van de keuken om wat warm water te koken. Niemand had echt honger. Toch aten we een klein ontbijt. De donkere regenwolken verdwenen letterlijk zoals sneeuw voor de zon. Tegen de tijd dat we onze wandeling verderzetten, kleurde de hele hemel blauw. Een goede twee uur hadden we nodig om tot het hoogste punt van de tocht te wandelen. Het uitzicht van de top was magnifiek! Omdat het toch al 10 uur was, besloten we hier ons tweede ontbijt te verorberen. We bestudeerden het plannetje en gingen er van uit dat we tegen 2 uur aan de derde hut zouden moeten aankomen. Van Harris Saddle tot de Lake Mackenzie Hut beloofde het langste gedeelte te worden zonder een mogelijk onderdak. Dus, we zetten de tocht verder. Dit was achteraf gezien mijn favoriete deel van de hele wandeling, omdat het uitzicht prachtig was. Zoals gepland kwamen we in de vroege namiddag aan aan de Mackenzie Hut. Op dat moment hadden we al meer dan 9 uur door de bergen getrokken. Ook hier maakten we gebruik van de keuken en kookten noedels. Aan het meer genoten we van het geweldige gevoel van 'schoenen uitdoen'. Zonder dat we het afspraken, vielen we alledrie in slaap. Na een powernap van een klein uurtje was het tijd voor de allerlaatste passage van deze 'dagwandeling'. We begonnen allemaal de vermoeidheid te voelen. Desondanks de uitputting bleven we optimistisch. Onderweg kwamen we nog een grote waterval tegen. Dat was onze laatste pauze voor we rond 6pm uiteindelijk de Howden Hut bereikten. We hadden er net een zeer vermoeiende, maar absoluut geweldige dag op zitten. het zal je waarschijnlijk verbazen dat we nog 'wakker' genoeg waren om een aantal kaartspellen te spelen.
0 Reacties
Voor de verandering trokken mijn 'OREC'-klas en ik alweer op pad. OREC is de afkorting voor 'Outdoor Education'. Met andere woorden in deze lessen bespreken we mogelijke uitstappen en maken we kennis met vaardigheden zoals kayaken, koken met gasvuur en het onvoorstelbare weer van Nieuw Zeeland toch te voorspellen.
Neen, we leerden niet enkel hoe je in een kajak moet zitten en de beste techniek om te peddelen. Onze ervaren leerkrachten kantelden ons over zonder ons te waarschuwen, dan moesten we 'the roll' toepassen. Dit is een specifieke beweging die je met zowel je lichaam als de peddel moet uitvoeren opdat je je terug kan omdraaien (en dus niet verdrinkt). Dit was zonder twijfel het moeilijkste onderdeel van de kajaklessen. Eens we dit konden, mochten we overgaan van de gewone 'pedal roll' naar een 'hand roll' waarbij je dus enkel je handen gebruikt. Niet velen slaagden daar in. Tijdens onze allerlaatste keren in het zwembad brachten we een aantal Gopro's in het zwembad. Een vriendin maakte een compilatiefilmpje. Druk op de knop hieronder om het te bekijken. Ik zit in de gele kajak met een gele t-shirt.
Dag 2: Vandaag mochten we , ondanks de lange tocht die we gingen afleggen, uitslapen. Met een goed humeur en warme kledij waren we helemaal klaar voor een dagje kajakken. Het weer beloofde zeer prachtig te worden. De weg naar Beaumont, waar we overnachtten, zou niet alleen lang maar ook moeilijk worden. Na een aantal uren kajakken was het tijd voor de eerste lastige opdracht van de dag: 'Little Swirly'. Deze naam klinkt niet bepaald eng, maar dat was maar schijn. In onze kajak moesten we deze zogezegde 'kleine' draaikolk, die zich in het midden van de rivier bevond, overwinnen/overleven. Eén voor één volgden we elkaar in de richting van de draaikolk. Hoe dichter we in de buurt van 'Little Swirly' voeren, hoe hoger de golven werden. Al snel was het gevaar geweken. Het is geen verrassing dat 'Little Swirly' gevolgd werd door 'Big Swirly'. Zoals de naam doet vermoeden, was deze draaikolk groter dan de vorige. Tussen de kleine en grote draaikolk voel je als kajakker geen verschil. Na bijna zeven uur van zwaar werk nam de moeheid van ons over. Zelfs in onze slaap droomden we van water!
Dag 3: De laatste dag was kort maar zeer vermoeiend! We ontwaakten heel vroeg in de ochtend om vervolgens twee uur in een busje door te brengen. Op een plaatsje met de naam 'Kaka Point' (ja, ik weet het: een rare naam. Het is vernoemd naar een vogel die de maori's Kaka noemden) zouden we in het water gaan om te surfen met kajaks. We kwamen met andere woorden aan dichtbij de zee. Eerst kregen we nog een safety briefing. Daarna kropen we in onze kajaks en peddelden als hard als we konden tegen de krachtige stroming, hoge golven en sterke wind. Van de hele reis vond ik dit zonder twijfel het tofste ... maar ook het koudste! Een uur later kroop iedereen bevroren in de busjes. We maakten nog snel een stop om warme koffie te kopen vooraleer de reis naar huis van start ging. |
Welkom op mijn blog!Hallo allemaal! Mijn naam is Amber. Het grootste deel van mijn leven heb ik gedroomd om de wereld rond te reizen. Toen ik de kans kreeg om naar Nieuw Zeeland te gaan als een uitwisselingsstudent, heb ik deze met beide handen gegrepen. Via deze weg zal ik mijn avonturen met jullie delen. Archieven
Mei 2017
|