Ik hoor jullie al denken: "Is ze WEER op een uitstap met school?" Het antwoord is JA! Dit keer reden we tot Glenorcy dat op een uurtje van Queenstown gelegen is. Daar vertrokken we op een avontuurlijke, natte, geweldige driedaagse in de Sugarloaf Pass! DAG 1: Eens aangekomen aan het Routeburn Shelter kon het 'echte werk' beginnen. Met gepakte rugzakken en een goed humeur begonnen we aan deze lange, vermoeiende tocht. De eerste 10 minuten volgden we een stenen pad waarvan je niet verloren kon lopen. Daarna liep het weggetje over in 'padje'. Daar moet je je niet veel bij voorstellen. We wandelden door de 'pure wildernis van Nieuw Zeeland'. Het enige dat ons op het juiste pad hield (woordspeling), waren verspreidde roze lintjes en gele driehoekjes. Wat kon er mis gaan? Al snel nam de berg een stevige helling aan waardoor we meer klommen dan wandelden. Na drie lange uren verscheen eindelijk de top van de berg waar we over moesten met de naam Sugar Loaf. Daar genoten we van een welverdiende stop en vulden onze hongerige magen met het middageten. Maar we waren nog niet halverwege! Het zou ons nog 6 uur duren vooraleer we op onze kampeerplaats zouden aankomen. Gelukkig wisten we dat toen nog niet. Kort na het middaguur zetten we de afdaling in. Door de steile helling en de gladde ondergrond gleden we naar beneden. Meer dan eens dacht ik dat er nog gebroken benen zouden volgen. Na een drie uur durende missie kwamen we levend beneden aan. Daar rustten we uit zodat de groep terug samen kon vertrekken. De laatste twee uren volgden we de roze lintjes, maar een echt pad onder onze voeten was er al lang niet meer. We klauterden over rotsen, onder rotsen, over wankele bruggetjes, door drie rivieren om uiteindelijk doodmoe aan te komen op een lege en uitgestrekte vlakte. Met nog maar een half uurtje daglicht zetten we tentjes op die voor de volgende drie dagen onze 'thuis' werden. Uitgeput trokken we de dikste kleren aan die we meebrachten. Het zou een koude en natte nacht worden.
DAG 3:
Vroeg in de ochtend werden we uit ons bed geroepen. 'Eten, tenten opruimen en we vertrekken' klonk het. Veel tijd om wakker te worden, kregen we niet. We moesten dezelfde weg afleggen als de eerste dag. Het enige verschil was dat we nu wisten hoe laaangg en vermoeiend het zou worden. Nu de regenbuien eindelijk ophielden, veranderde alles in één grote modderpoel. Al glibberend en glijdend kropen we Sugar Loaf terug op. Rond de middag bereikten we de top waar we aten, uitrustten en wachtten op de andere groep. Samen daalden we af om uiteindelijk uitgeput aan te komen op het einde van het pad. Het was weer een geweldige (en koude) ervaring!
0 Reacties
Hét hoogtepunt van het studentenleven in de Wakatipu High School is zonder twijfel 'Formal'. Voor iedereen die dit niet kent: Formal is een avond waar alle studenten samenkomen en een groot feest hebben. Maanden ervoor starten de meisjes (en jongens) met het uitzoeken van de mooiste kleren. Het is een magische avond gevuld met eten dat gevolgd wordt door een 'after party' dat tot in de vroege uurtjes uitloopt.
De internationale studenten besloten een 'eigen formal' te organiseren op de top van de Gondola met een prachtig uitzicht over de skyline van Queenstown. Het was een geweldige avond om nooit meer te vergeten! De dag na de eerste sneeuwval verdween het witte deken terug. Hoe ironisch was het dat we een strandwandeling maakten?! We reden naar een klein dorpje in de buurt van Queenstown met de naam Kelvin Heights. Daar bezochten we de iconische stoomboot die voor reparatie in de baai lag. Onderweg genoten we van het zonnetje om een aantal fotootjes te trekken!
Had ik in mijn vorige blog maar niet geschreven over de 'milde winter'! Twee dagen na het ijsschaatsen, ontwaakte Lake Hayes onder een dikke laag sneeuw. De eerste sneeuw van het jaar! Zonder ontbijt snelden we naar buiten in onze dikste winterkleren.
Missie? Een sneeuwman maken! De kleine Hanna kreeg het al snel koud en besloot binnen te blijven. Dit wilde niet zeggen dat de 'grote kindjes' er al genoeg van hadden. Samen met Petra, Will en Giulia bouwde ik de grootste sneeuwman ooit afgewerkt met een hoed, wortel en een bezem. Toen 'Derek' klaar was, maakten we voor hem een sneeuwinnetje die we de naam Rosita gaven. Het resultaat mocht er zijn! Meteen na de laatste foto brak één van Derek's armen waardoor hij de naam 'Disabled Derek' kreeg. Na het hele bouwproces volgde een spontaan sneeuwballengevecht. Druipend nat kwamen we binnen om ons op te warmen aan een warme soy hot choc. Disabled Derek en Rosita bleven nog een kleine midweek bij ons waarna ze wegsmolten. Zomer is officieel over in Nieuw Zeeland. Hoewel er nog geen sneeuw is gevallen, kregen we een geweldig idee; ijsschaatsen. Bij de eerste stap in de arena bevroren onze vingers al. Gelukkig hadden we onszelf dik ingepakt met een muts, handschoenen en een ski-jas.
Eerst voelde het schaatsen een beetje onwennig aan, maar al snel zoefden we over het ijs. We werden vriendjes met Coco de sneeuwman. Na drie uur van plezier en lachen was het tijd voor een warme chocomelk. Mmm, dat smaakte. Nu, een week verder, staan mijn knieën nog steeds vol blauwe plekken. Het is een beetje pijnlijk maar, het zijn aandenkens aan een onvergetelijke nacht. Het einde van een trimester is zowel als leuk als verdrietig. Dit betekent dat we vakantie hebben, maar ook dat vele internationale studenten terug naar huis vertrekken.
Voor de allerlaatste keer besloten alle internationale studenten samen naar een pizzeria te gaan. Het was een geweldige avond gevuld met muziek, een goed ambiance en natuurlijk veel eten. Op de eerste dag van de vakantie vertrokken 7 van de 14 internationale studenten. De meesten van hen waren Belgen die terug naar het kleine Belgenlandje rezen. Twee dagen daarna volgde het afscheid van mijn Duitse vriendin Lissy. Samen hebben we zovele gekke dingen uitgestoken van trektochten en kajakken tot liften en longboarden. Gelukkig is Duitsland niet ver van België gelegen. Mijn Zweedse gastzus was de volgende om dit Kiwiland achter zich te laten. Na 7 maanden samen te leven in hetzelfde huis voelde het heel raar aan om samen met haar naar de luchthaven te rijden wetende dat ze niet meer terug naar huis zou komen. Gedurende haar 'laatste' dagen hebben we nog een aantal dingen uitgestoken. We zijn gaan ontbijten in een restaurantje met een prachtig uitzicht over de bergen. We zijn gaan longboarden in Queenstown en voor de laatste keer samen sushi gaan eten. Ook gingen we twee keer naar een noedelmarkt dat in het hartje van Queenstown werd georganiseerd. Niet enkel aten we daar noedels maar ook mangosmoothies! Onze gastouders nodigden ons uit op één van de bekendste en lekkerste restaurants van het stad. We genoten van wel twintig verschillende soorten gangen en desserts. Natuurlijk opteerden we voor de fameuze 'sticky date pudding'. Jammer genoeg kwam het afscheid veel te snel, maar 1 ding weet ik zeker. Ze zal voor altijd mijn 'Little Big Sister' zijn. |
Welkom op mijn blog!Hallo allemaal! Mijn naam is Amber. Het grootste deel van mijn leven heb ik gedroomd om de wereld rond te reizen. Toen ik de kans kreeg om naar Nieuw Zeeland te gaan als een uitwisselingsstudent, heb ik deze met beide handen gegrepen. Via deze weg zal ik mijn avonturen met jullie delen. Archieven
Mei 2017
|