Na 255 dagen niet skiën, openden de twee skivelden rond Queenstown eindelijk hun deuren weer. Ja, ik weet het exacte aantal dagen. Waarom? Door de ijzige temperaturen van de voorbije weken is het beter om uit te kijken naar leuke activiteiten die je in deze koude kan doen.
Dik ingepakt, skies, handschoenen, muts en alles erop en eraan reden Petra, Will, Hanna, Giulia en ik naar één van de twee skivelden:The Remarkables, ook wel The Remarks genoemd door kiwis. Voor de kleine meid was het de eerste keer 'echt skiën'. Ze had meer interesse in de sneeuw dan de ski's, maar gelukkig vond ze het zeer leuk. Hoewel er nog niet veel sneeuw lag en een aantal skiliften gesloten waren, hadden we een geweldige, actieve en warme dag.
0 Reacties
Ik kan het niet geloven. Mijn kleine gastzus Hanna werd 3 jaartjes oud (of jong). Voor deze speciale gelegenheid kwamen familieleden en vrienden samen op zaterdag 3 juni (één dag na haar echte verjaardag). Het huis werd gevuld met ballonnen, vele peuters, stapels cadeaus en eten.
Maanden op voorhand had Hanna al besloten wat soort taart zo wou hebben op deze speciale dag. Het verbaasde niemand dat ze voor een 'Monkey Cake' koos. Zo kwam het dat Petra en Will een taart in elkaar knutselden in de vorm van een aapje. Om eerlijk te zijn, was het resultaat prachtig om te zien en zelfs lekkerder om op te eten. Het beste pakje dat Hanna kreeg, was zonder twijfel een leeuwen-onesie. Al roepend en tierend trok de kleine meid dit kostuumpje aan. Daarna liep ze rond in een poging iedereen bang te maken van 'de grote leeuw'. Het was een zeer geslaagde dag! LUMA is een award winnend kunst en cultuur festival dat heel Queenstown doet oplichten één keer per jaar. De beroemde tuinen of Queenstown Gardens openen hun deuren tot licht-kunstwerken van lokale, nationale en internationale artiesten. Het LUMA is één van de vele evenementen die deel uit maakt van de 'winter celebrations'. Elk jaar komen maar dan 10000 mensen deze prachtige werken bezoeken. Ook ik was van de partij! Het was een magische ervaring die mij nog steeds doet dagdromen.
Ik hoor jullie al denken: "Is ze WEER op een uitstap met school?" Het antwoord is JA! Dit keer reden we tot Glenorcy dat op een uurtje van Queenstown gelegen is. Daar vertrokken we op een avontuurlijke, natte, geweldige driedaagse in de Sugarloaf Pass! DAG 1: Eens aangekomen aan het Routeburn Shelter kon het 'echte werk' beginnen. Met gepakte rugzakken en een goed humeur begonnen we aan deze lange, vermoeiende tocht. De eerste 10 minuten volgden we een stenen pad waarvan je niet verloren kon lopen. Daarna liep het weggetje over in 'padje'. Daar moet je je niet veel bij voorstellen. We wandelden door de 'pure wildernis van Nieuw Zeeland'. Het enige dat ons op het juiste pad hield (woordspeling), waren verspreidde roze lintjes en gele driehoekjes. Wat kon er mis gaan? Al snel nam de berg een stevige helling aan waardoor we meer klommen dan wandelden. Na drie lange uren verscheen eindelijk de top van de berg waar we over moesten met de naam Sugar Loaf. Daar genoten we van een welverdiende stop en vulden onze hongerige magen met het middageten. Maar we waren nog niet halverwege! Het zou ons nog 6 uur duren vooraleer we op onze kampeerplaats zouden aankomen. Gelukkig wisten we dat toen nog niet. Kort na het middaguur zetten we de afdaling in. Door de steile helling en de gladde ondergrond gleden we naar beneden. Meer dan eens dacht ik dat er nog gebroken benen zouden volgen. Na een drie uur durende missie kwamen we levend beneden aan. Daar rustten we uit zodat de groep terug samen kon vertrekken. De laatste twee uren volgden we de roze lintjes, maar een echt pad onder onze voeten was er al lang niet meer. We klauterden over rotsen, onder rotsen, over wankele bruggetjes, door drie rivieren om uiteindelijk doodmoe aan te komen op een lege en uitgestrekte vlakte. Met nog maar een half uurtje daglicht zetten we tentjes op die voor de volgende drie dagen onze 'thuis' werden. Uitgeput trokken we de dikste kleren aan die we meebrachten. Het zou een koude en natte nacht worden.
DAG 3:
Vroeg in de ochtend werden we uit ons bed geroepen. 'Eten, tenten opruimen en we vertrekken' klonk het. Veel tijd om wakker te worden, kregen we niet. We moesten dezelfde weg afleggen als de eerste dag. Het enige verschil was dat we nu wisten hoe laaangg en vermoeiend het zou worden. Nu de regenbuien eindelijk ophielden, veranderde alles in één grote modderpoel. Al glibberend en glijdend kropen we Sugar Loaf terug op. Rond de middag bereikten we de top waar we aten, uitrustten en wachtten op de andere groep. Samen daalden we af om uiteindelijk uitgeput aan te komen op het einde van het pad. Het was weer een geweldige (en koude) ervaring! Hét hoogtepunt van het studentenleven in de Wakatipu High School is zonder twijfel 'Formal'. Voor iedereen die dit niet kent: Formal is een avond waar alle studenten samenkomen en een groot feest hebben. Maanden ervoor starten de meisjes (en jongens) met het uitzoeken van de mooiste kleren. Het is een magische avond gevuld met eten dat gevolgd wordt door een 'after party' dat tot in de vroege uurtjes uitloopt.
De internationale studenten besloten een 'eigen formal' te organiseren op de top van de Gondola met een prachtig uitzicht over de skyline van Queenstown. Het was een geweldige avond om nooit meer te vergeten! De dag na de eerste sneeuwval verdween het witte deken terug. Hoe ironisch was het dat we een strandwandeling maakten?! We reden naar een klein dorpje in de buurt van Queenstown met de naam Kelvin Heights. Daar bezochten we de iconische stoomboot die voor reparatie in de baai lag. Onderweg genoten we van het zonnetje om een aantal fotootjes te trekken!
Had ik in mijn vorige blog maar niet geschreven over de 'milde winter'! Twee dagen na het ijsschaatsen, ontwaakte Lake Hayes onder een dikke laag sneeuw. De eerste sneeuw van het jaar! Zonder ontbijt snelden we naar buiten in onze dikste winterkleren.
Missie? Een sneeuwman maken! De kleine Hanna kreeg het al snel koud en besloot binnen te blijven. Dit wilde niet zeggen dat de 'grote kindjes' er al genoeg van hadden. Samen met Petra, Will en Giulia bouwde ik de grootste sneeuwman ooit afgewerkt met een hoed, wortel en een bezem. Toen 'Derek' klaar was, maakten we voor hem een sneeuwinnetje die we de naam Rosita gaven. Het resultaat mocht er zijn! Meteen na de laatste foto brak één van Derek's armen waardoor hij de naam 'Disabled Derek' kreeg. Na het hele bouwproces volgde een spontaan sneeuwballengevecht. Druipend nat kwamen we binnen om ons op te warmen aan een warme soy hot choc. Disabled Derek en Rosita bleven nog een kleine midweek bij ons waarna ze wegsmolten. Zomer is officieel over in Nieuw Zeeland. Hoewel er nog geen sneeuw is gevallen, kregen we een geweldig idee; ijsschaatsen. Bij de eerste stap in de arena bevroren onze vingers al. Gelukkig hadden we onszelf dik ingepakt met een muts, handschoenen en een ski-jas.
Eerst voelde het schaatsen een beetje onwennig aan, maar al snel zoefden we over het ijs. We werden vriendjes met Coco de sneeuwman. Na drie uur van plezier en lachen was het tijd voor een warme chocomelk. Mmm, dat smaakte. Nu, een week verder, staan mijn knieën nog steeds vol blauwe plekken. Het is een beetje pijnlijk maar, het zijn aandenkens aan een onvergetelijke nacht. Het einde van een trimester is zowel als leuk als verdrietig. Dit betekent dat we vakantie hebben, maar ook dat vele internationale studenten terug naar huis vertrekken.
Voor de allerlaatste keer besloten alle internationale studenten samen naar een pizzeria te gaan. Het was een geweldige avond gevuld met muziek, een goed ambiance en natuurlijk veel eten. Op de eerste dag van de vakantie vertrokken 7 van de 14 internationale studenten. De meesten van hen waren Belgen die terug naar het kleine Belgenlandje rezen. Twee dagen daarna volgde het afscheid van mijn Duitse vriendin Lissy. Samen hebben we zovele gekke dingen uitgestoken van trektochten en kajakken tot liften en longboarden. Gelukkig is Duitsland niet ver van België gelegen. Mijn Zweedse gastzus was de volgende om dit Kiwiland achter zich te laten. Na 7 maanden samen te leven in hetzelfde huis voelde het heel raar aan om samen met haar naar de luchthaven te rijden wetende dat ze niet meer terug naar huis zou komen. Gedurende haar 'laatste' dagen hebben we nog een aantal dingen uitgestoken. We zijn gaan ontbijten in een restaurantje met een prachtig uitzicht over de bergen. We zijn gaan longboarden in Queenstown en voor de laatste keer samen sushi gaan eten. Ook gingen we twee keer naar een noedelmarkt dat in het hartje van Queenstown werd georganiseerd. Niet enkel aten we daar noedels maar ook mangosmoothies! Onze gastouders nodigden ons uit op één van de bekendste en lekkerste restaurants van het stad. We genoten van wel twintig verschillende soorten gangen en desserts. Natuurlijk opteerden we voor de fameuze 'sticky date pudding'. Jammer genoeg kwam het afscheid veel te snel, maar 1 ding weet ik zeker. Ze zal voor altijd mijn 'Little Big Sister' zijn. De dag na onze kajakdriedaagse met school loerde het volgende avontuur al om de hoek. Deze keer namen Ella, Lissy en ik de bus naar 'The Routeburn Shelter' waar een wandeling van 32 kilometer op ons lag te wachten. The Routeburn Track is één van Nieuw Zeelandse 'Great Walks' zoals ook de Kepler Track en de Milford Walk. Dit wandelpad wordt onderbroken door 4 hutten die wandelaars onderdak bieden. Voor je aan de tocht begint, moet je de hutten boeken. Door de vele mensen konden we enkel in de eerste (Flats) en laatste hut (Howden) overnachten. Dat was eigenlijk niet slecht, hoewel een wandeling van 12 uur tussen de twee hutten ligt.
Dag 2: Nog voor dageraad om 5 uur 's morgens begon een lange dag. Het donker omhulde ons. Met een paar kop- en zaklampen begonnen we aan onze eerste beklimming van de dag. Na een uur kwamen we aan aan de tweede hut (Falls). Daar maakten we gebruik van de keuken om wat warm water te koken. Niemand had echt honger. Toch aten we een klein ontbijt. De donkere regenwolken verdwenen letterlijk zoals sneeuw voor de zon. Tegen de tijd dat we onze wandeling verderzetten, kleurde de hele hemel blauw. Een goede twee uur hadden we nodig om tot het hoogste punt van de tocht te wandelen. Het uitzicht van de top was magnifiek! Omdat het toch al 10 uur was, besloten we hier ons tweede ontbijt te verorberen. We bestudeerden het plannetje en gingen er van uit dat we tegen 2 uur aan de derde hut zouden moeten aankomen. Van Harris Saddle tot de Lake Mackenzie Hut beloofde het langste gedeelte te worden zonder een mogelijk onderdak. Dus, we zetten de tocht verder. Dit was achteraf gezien mijn favoriete deel van de hele wandeling, omdat het uitzicht prachtig was. Zoals gepland kwamen we in de vroege namiddag aan aan de Mackenzie Hut. Op dat moment hadden we al meer dan 9 uur door de bergen getrokken. Ook hier maakten we gebruik van de keuken en kookten noedels. Aan het meer genoten we van het geweldige gevoel van 'schoenen uitdoen'. Zonder dat we het afspraken, vielen we alledrie in slaap. Na een powernap van een klein uurtje was het tijd voor de allerlaatste passage van deze 'dagwandeling'. We begonnen allemaal de vermoeidheid te voelen. Desondanks de uitputting bleven we optimistisch. Onderweg kwamen we nog een grote waterval tegen. Dat was onze laatste pauze voor we rond 6pm uiteindelijk de Howden Hut bereikten. We hadden er net een zeer vermoeiende, maar absoluut geweldige dag op zitten. het zal je waarschijnlijk verbazen dat we nog 'wakker' genoeg waren om een aantal kaartspellen te spelen.
|
Welkom op mijn blog!Hallo allemaal! Mijn naam is Amber. Het grootste deel van mijn leven heb ik gedroomd om de wereld rond te reizen. Toen ik de kans kreeg om naar Nieuw Zeeland te gaan als een uitwisselingsstudent, heb ik deze met beide handen gegrepen. Via deze weg zal ik mijn avonturen met jullie delen. Archieven
Mei 2017
|