Vakantie! Na 9 weken van zware lessen, een stapel huiswerk, slapeloze nachten en vele testen kregen we twee weken om uit te rusten. Okee, het schoolleven is niet zo zwaar... Toch is het leuk om een aantal dagen vrije tijd te krijgen om te doen wat we willen. Afscheid van een vriend: vrijdag 23/09 en zaterdag 24/09 Jammer genoeg begon de eerste dag van de vakantie niet zo leuk. De tijd in Nieuw Zeeland zat er voor Garance, mijn Zwitserse vriendin, op. Vrijdagavond kwamen Raphaël en ik mee naar haar gasthuis. Daar amuseerden we ons te pletter. We tetterden tot een gat in de nacht en de ochtend was er zoals altijd veel te vroeg. Nog vlug een pannenkoek naar binnen werken en op naar het vliegveld. Onze eerste 10 weken van dit Nieuw Zeeland-avontuur maakten we samen door. Nu was het tijd om afscheid te nemen en alleen verder te gaan. Ik ben er van overtuigd dat we elkaar nog gaan ontmoeten eens we beiden in Europa zijn. Goodbye my Garage! I'll miss you! Goud zoeken in Arrowtown... : zaterdag 24/09 Afscheid nemen is nooit leuk en de beste manier om er niet aan te denken is 'bezig zijn'. Dus... wat is er beter dan een wandeling te maken aan de rivier van Arrowtown. Dit kleine en gezellige stadje vormde zich rond 1860. Door de vele goudvondsten rees de populatie van Arrowtown al snel tot 7000 inwoners. Als je niet wist dat je je in Nieuw Zeeland bevond, zou je waarschijnlijk denken dat je in 'The Mid West' zat. De typische, uit hout gebouwde, huisjes trekken elk jaar vele toeristen aan (vooral chinezen haha). Echt goud hebben we natuurlijk niet gevonden. We zijn ook niet echt gaan zoeken, maar ik vond dat gewoon een leuke titel voor een geweldige avontuurtje doorheen cowbowland. Wat we wel deden om de vele toeristen te ontwijken, was wandelen. Phil, die Arrowtown van binnen en buiten kent, nam Raphaël, Billly (de hond des huizes) en mij mee naar een rustiger deel van deze bruisende stad. Doorheen de wandeling, die een klein uurtje in beslag nam, kwamen we vele dingen tegen zoals bomen die over de rivier lagen en hangtouwen waarmee je een rivier (normaal gezien) kan oversteken. Het was een zeer aangename en ontspannende uitstap. Picknicken aan de rivier: maandag 26/09 Queenstown staat bekend voor zijn prachtige natuur. Omgeven door bergen en rivieren. Eén van deze rivieren loopt langs het dorpje waar ik verblijf. Zelf ben ik er al een aantal keren geweest. Ik hou ervan om langs de rivier te wandelen en te genieten van de rust en het uitzicht. Deze dag besloten een twintigtal uitwisselingsstudenten om een picknick te houden aan het kleine strandje van deze rivier. De sfeer zat er goed in! Na een lekkere picknick besloten Chiara, Chiara, Valeria en ik om nog een koffietje te gaan drinken in de Starbucks. Mmm dat smaakte! Noedels eten in Queenstown: woensdag 28/09 Voor de eerste keer ooit organiseerde Queenstown een food court. Dit vier dagen durende evenement verkoopt zowat alle aziatische gerechten die je je kan inbeelden van noedels tot loempias. Deze vele kraampjes stonden opgesteld als een klein 'China Town' naast het Wakatipu Meer. Mijn gastfamilie en ik sproken af om ook te genieten van Aziatisch eten en het prachtige uitzicht. Ong en ik gingen voor Haka noedels (Nieuw Zeelandse noedels op z'n Chinees). Dit gerechtje opeten was niet gemakkelijk en zag er echt grappig uit. Het was verrukkelijk! Het was zeker de moeite waard. Hopelijk komt er een vervolg op dit evenement. Laatste keer skiën op Coronet Peak: donderdag 29/09 Coronet Peak en The Remarkables zijn de twee skigebieden die Queenstown rijk is. De voorbije dagen heeft de vele regen en warme zon ervoor gezorgd dat de sneeuw overal smelt. Toch wou ik nog eens genieten van een laatste keer skiën. Het was een prachtige dag met weinig mensen en nog minder sneeuw. Het werd een leuke afsluiter van het skiseizoen. Tot volgend jaar! Een beetje België in Nieuw Zeeland: zondag 2/10
Na twee en een halve maand in Nieuw Zeeland ben ik nog maar één Vlaamse familie tegengekomen. Rebecca, de oudste dochter van het gezin, ontmoette ik een tijdje geleden op school. Ze volgt dezelfde Engelse les als ik. Beiden waren we dolblij met een taalgenootje. Ze was meteen open en behulpzaam. Sindsdien zijn we zeer goede vrienden geworden. Zo kwam het dat ik een 'Belgische avond' meemaakte samen met Rebecca, haar ouders en jongere zus. Eerst een prachtige wandeling maken en dan stond alles in het teken van België. Appeltaart eten, FC De Kampioenen kijken, heerlijke frietjes met stoofvlees binnenwerken en als afsluiter ijscrème met warme kriekjes. Het was heel tof en aangenaam! Zeker voor herhaling vatbaar!
0 Reacties
Griezelen, spoken, heksen, skeletten, geschreeuw... Je kan het allemaal vinden in Fear Factory. Het wordt niet voor niets één van de beste griezelhuizen van de wereld genoemd. Voor iedereen die mij zelfs nog maar een klein beetje kent, weet dat ik het absoluut NIET voor horror heb. Hoe het komt dat ik toch in een griezelhuis zou stappen? Nieuwe dingen proberen, zeker?
Hoe dan ook. Hier was ik dan! Ik had al schrik alvorens binnen te gaan. We werden ontvangen door een man met 1 oog die ons vriendelijk de regels uitlegde. Samen namen we nog een grappige foto voor we binnen zouden treden. Een rode deur was het begin van een twintig minuten durende trip door horrorland. Door een doolhof van smalle, donkere gangen schuifelden we traag naar voor. Onderweg zagen en hoorden we griezelige dingen. Het geschreeuw van kleine meisjes, bloederige ledematen, klapperende deuren zaten allemaal op ons te wachten. Binnenin het spookhuis werken vele mensen die ons maar al te graag doen verschieten. Zo kwam het dat je doorheen de donkere gangen handen op je rug kon voelen. Ook monsters die aan kettingen vastzaten probeerden ons zo luid mogelijk te doen schreeuwen. Het werd zelf zo eng dat één van de monsters mijn voet vastgreep zodat ik niet meer vooruit kon wandelen. Na wat voor ons wel uren leek, vonden we de uitgang. Verbaast het je dat mijn stem helemaal weg was? Hoewel we allemaal veel schrik hadden, barsten we telkens weer in lachen uit in het spookhuis. De titel van 'Beste Spookhuis ter Wereld' is zeker en vast verdiend. Maar of ik nog een keer naar binnen zou gaan, weet ik nog niet! Milford Sound. Eén van de mooiste en bekendste Fjords van Nieuw Zeeland. De perfecte plaats om een weekendje door te brengen.
Vrijdagavond nam ik samen met Garance, Elsie en Raphaël de schoolbus naar het huis van de gastouders van Garance. Raphaël is een Waalse student die samen met ons naar de Wakatipu High School gaat. We verzamelden onze spullen en kropen in de auto. We lieten een slapend Queenstown achter ons en vertrokken richting Te Anau. Als we de reis naar Milford Sound in 1 trek zouden doen, neemt het vijf uren in beslag. Te Anau ligt ongeveer in de helft. Het is een klein, rustig dorpje met een prachtig uitzicht over een meer. Na een late avond volgde een vroege ochtend. 's Morgends ontbeten we in een grote gezamenlijke keuken. Toen was het tijd om in de auto te stappen richting Milford Sound. We waren natuurlijk niet de enigen die deze prachtige plaats gingen bezoeken. Onderweg kwamen we tientallen bussen gevuld met toeristen (lees: Chinezen) tegen. We stopten meerdere keren om het onbeschrijfelijk, mooie uitzicht te bezichtigen. En toen was het zover: eindelijk kwamen we aan. Veel tijd om te genieten van het landschap was er niet, maar dat zou wel nog komen. Terwijl we in de vlucht onze picknick opaten, wandelden we naar de boot. Toen we onze laatste hap naar binnen werkten, klommen we aan boord. 'Goedemiddag en welkom aan boord van de Real Journeys Cruise Boot.' galmde door de luidsprekers. Met veel lawaai verlieten we de haven en voeren we het muisstille fjord binnen. De vele watervallen vloeiden vandaag overvloedig wegens de vele regenval van de voorbije dagen. De boottocht nam een dikke drie uur in beslagen waarbij we luierende zeehondjes zagen, steile bergwanden aanschouwden, bijna tegen de rotsen voeren en de Tasman zee konden bezichtigden. Op de terugweg naar Milford City had Mary nog een verrassing in petto. Als enige vijf personen verlieten we de boot aan het Discovery Centre & Underwater Observatory. We kregen een privé rondleiding in het onderwater observatorium van Milford met een ervaren gids. Zestig treden klommen we naar beneden om het onderwater leven te bestuderen. Een prachtig, helder uitzicht liet ons toe om de vele vissen, zeesterren en andere waterdieren te zien. Jammer genoeg zat onze tijd er weer veel te snel op. Met een privé boot werden we terug naar de 'beschaafde' wereld gebracht. De ondergaande zon sloot deze geweldige dag af. Voor de tweede keer overnachten in de sneeuw in Nieuw Zeeland. Hoewel de winter eindelijk aan het overgaan is in lente was deze trip kouder dan de vorige.
Maandagochtend verzamelden alle studenten op school klaar voor de uitdeling van tenten, slaapzakken, ijspikkels, schuppen, helmen, kookgerief en matten. Met rugzakken die wel duizenden tonnen wogen, kropen we in de kleine busjes die ons naar The Remarkables brachten. Dit is één van de twee skigebieden die Queenstown rijk is. Daar aangekomen begonnen we meteen aan de lange tocht. Als enigen klommen we de skipiste naar boven. Het was uitkijken geblazen voor roekeloze skiërs. Na een aantal uur kwamen we eindelijk aan op onze bestemming. Wat ons normaal 10 minuten zou kosten met de skilift duurde nu 3 uur. Na een korte verkenning van onze omgeving zetten we de tenten op. Tijdens het eten van het avondmaal omringden wolken ons waardoor we niet verder dan een paar meter konden zien. Voor ons was dat het signaal om in ons bed te kruipen. En geluk deden we dat, want een paar minuten later begon het te sneeuwen. Eerst heel zachtjes, dan harder, harder en harder... de hele nacht. De sneeuw tokkelde nog op onze tent toen ik mijn ogen opendeed. Met bevroren handen en voeten stak ik mijn hoofd buiten om te zien het met de anderen gesteld was. En ik was niet de enige! Wat is het beste om je terug te verwarmen? Bewegen natuurlijk. Zo kwam het dat 15 half-bevroren, half-slapende mensen een bergwandeling maakten met ijspikkel en helm in de sneeuw. Onderweg leerden we een aantal technieken om jezelf te redden bij een val in de bergen. Na een tweetal uur arriveerden we terug in het tentenkamp. Daar stond ons de vermoeiende taak te wachten om alles op te ruimen. De zon stond al hoog aan de hemel toen we aan onze terugtocht begonnen. Deze nam minder tijd in beslag dan de heenweg. Een warm bedje wachtte thuis op mij... Voorafgaand: Mijn zwitserse vriendin Garance en haar gastouders Mary en Phil hadden mij uitgenodigd om samen met hen en Johanna (zwitserse vriendin van Garance) rond te trekken in het Zuidereiland en Wellington. Halverwege zou ook de gastzus van Garance, Elsie, ons vergezellen. Dit was een kans die ik niet kon laten liggen! Dag 1: Driving, driving, driving to Kaikura! 27/08/2016 De eerste dag van een geweldige rondreis startte vroeg in de ochtend. Vijf enthousiaste mensen stonden te popelen om te vertrekken. Het werd al een hele uitdaging om alle bagage in de auto te proppen. Oef, gelukt! Nu konden we eindelijk beginnen aan onze reis. Deze dag draaide vooral rond rijden, rijden en nog eens rijden. We reden van Gibbston naar het 8 uur verder gelegen Kaikoura. Veel tijd om eens de beentjes te strekken hadden we dus niet. Onderweg werden we verrast door de weinige huizen we tegenkwamen. Soms duurde het wel 2 uur voor we terug een stadje zagen. Met de muziek heel luid en ons grote enthousiasme kwamen we aan in het dorpje dat bekend stond om zijn zalmkwekerij. Iedereen genoot van een vers stukje zalm. In de tweedehandswinkel kochten we allemaal een gekke hoed. De sfeer zat er echt goed in! Na een lange reis kwamen we eindelijk aan in Kaikoura. Dit kleine dorpje lag al te slapen toen wij met onze luide country muziek aankwamen. Johanna, Garance en ik genoten van een hot tub. Daarna was het tijd om 'The All Blacks' aan te moedigen op een rugby wedstrijd. De eerste dag was al meteen een knaller. Toen vielen mijn ogen dicht! Dag 2: Te Mahia 28/08/2016 Na een vermoeiende rij-dag van de dag ervoor was onze eerste vraag aan het ontbijt 'Hoelang moeten we vandaag rijden?'. Met een glimlach op haar gezicht antwoordde Mary 'Dat is een verrassing!'. Waarop ze de nieuwsgierigheid van Johanna, Garance en mij helemaal wekte. Al snel vergaten we de onbekende verrassing toen we aan de kust stopten om wilde zeehondjes te spotten. Deze schuchtere beestjes staarden ons met verwondering aan, net als wij hun bewonderden. Iets later besloten we een korte wandeling te maken om onze benen te strekken. Na een kwartiertje rond te zwerven in wat op een regenwoud leek, stuitten we op een prachtige waterval. Onderaan zwommen/speelden een aantal baby zeehondjes. Het was prachtig om te zien! Niet lang hierna reden we Picton binnen. 'Zin om de verrassing te zien?' vroeg Mary. In koor antwoordden Johanna, Garance en ik 'Natuurlijk!'. Zo kwam het dat ze ons meenam naar een kleine, gele speedboot. 'Stap maar in! Dit is jullie verrassing!'. Dit bootje was een watertaxi. Het noorden van het Zuidereiland bestaat vooral uit kleine (schier-) eilandjes. Onze overnachting was op één van deze 'sounds' gelegen. Phil, Garance, Johanna en ik kropen in de boot. Mary reed met de auto ernaartoe. Wij genoten ondertussen van een geweldige boottocht. Daarna hadden we nog een wandeling van een uurtje te goed om eindelijk aan te komen op onze bestemming. En wat voor één! Een eigen strand, zomers weer, prachtig huisje en ongelofelijk mooie natuur! 's Avonds besloten Johanna, Garance en ik om op het verlaten strand te genieten van de heldere, met sterren gevulde hemel! Dag 3: Op naar Nelson 29/08/2016 De derde dag van deze geweldige trip was een rustigere dag. Achteraf gezien was deze 'relax dag' goed gepland voor de drukke dag die erop zou volgen. We ontwaakten door het geluid van zingende vogels. Na een heerlijk ontbijt vertrokken we richting Nelson waar Elsie (de dochter van het echtpaar) netbal speelde. Dit zou een reis van een drietal uur worden. Overal waar je keek, was de natuur adembenemend. Wat zo geweldig is aan Nieuw Zeeland is dat je overal wel een landschap of een plaats tegenkomt waar 'The Lord Of The Rings' of 'The Hobbit' werd gefilmd. Zo reden wij langs de Pelorus River. Zoals iedereen wel weet is dat de plaats waar de dwergen in tonnen achtervolgd worden door hun vijand; de orks. Wij gingen ook een kijkje nemen en traden zo in de voetstappen van Peter Jackson (regisseur van LOTR en The Hobbit). In Nelson supporterden we voor Elsie tijdens haar netbal wedstrijd. Achteraf hadden tijd om Nelson te verkennen en naar de cinema te gaan. Het werd een late avond en de ochtend zou er vlug zijn... Dag 4: Wellington deel 1 30/08/2016 Na een heel korte nacht stonden we op. Met hongerige magen en kleine oogjes sleepten we onszelf naar de auto. Op de luchthaven werden we meteen onthaald door een vrolijke, opgewekte luchthavenmedewerker die ons incheckte. Nieuw Zeelanders zijn allemaal vriendelijke, vrolijke mensen ookal is het vroeg in de ochtend. Vertrouwen is één van de belangrijkste waarden in de Nieuw Zeelandse cultuur. Onze bagage en onze paspoorten werden zelfs niet gecontroleerd. Vijf minuten voor het vertrekuur werden we door dezelfde enthousiaste man begeleid naar het vliegtuig. Wel... Vliegtuigje. 'Jij, kom mee met mij.' riep de man wijzend naar mij. Een beetje verward volg ik hem naar de andere kant van het sportvliegtuigje. 'Zin om naast de piloot te zitten?' vroeg hij. Zonder na te denken juichte ik 'Natuurlijk!'. Zo kwam het dat ik vooraan mocht zitten. Ik kan bijna niet beschrijven hoe prachtig het 180°-uitzicht is van Nelson met een opkomende zon. Toch was ik ook een beetje bang van alle duizenden knopjes en lichtjes die binnen handbereik waren. Nadat we opstegen was de piloot zo vriendelijk om mij allerlei dingen uit te leggen in verband met vliegtuigen. Jammer genoeg was de vlucht veel te snel voorbij. Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Dit is zonder twijfelen één van de mooiste hoofdsteden dat ik ooit al heb gezien! Phil, Johanna, Garance en ik werden opgepikt door George, de broer van Mary. Hij nam ons mee naar de Weta Cave. Dit is dé plaats waar alle rekwisieten, zwaarden, kostuums, voertuigen en nog zoveel meer worden ontworpen en gemaakt voor onder andere The Lord Of The Rings, The Hobbit, Narnia en King Kong. De gids toonde ons een unieke kijk achter de schermen van werelds bekendste films. Dit was zeker één van de coolste ervaringen van deze rondreis. De volgende stop was Mount Victoria. Deze heuvel geeft een spectaculair panoramisch uitzicht over Wellington. Daarna was het tijd om deze geweldige stad zelf te verkennen. Te Papa, dit is zonder twijfelen het leukste museum ter wereld! Zelf ben ik nooit een fan geweest van musea, maar Te Papa is echt de moeite waard om te bezoeken. Het was zeer interactief en leerde me veel bij over de Maori cultuur en de Nieuw Zeelandse natuur. Het is zeer gemakkelijk om in Te Papa een aantal uren in te verdwalen. Na deze interessante stop hadden Garance, Johanna en ik nood aan wat ontspanning. Dat betekent shoppen! Winkels zijn er in overvloed in Wellington. Van tweedehandswinkeltjes tot de grootste en bekendste merken, alles is aanwezig. Het was al laat toen we aan het huis van George en Carey aankwamen. Toen we ook onze buikjes vulden, toonde George één van de coolste dingen ooit! Hij en zijn vrouw werkten als ontwerpers aan 'The Hobbit'. Als dank voor hun werk kregen ze na afloop van de films een echt zwaard met elfse inkervingen. Het was geweldig om dit rekwisiet te bewonderen en vast te houden. Een uitstap naar Wellington kon niet mooier zijn! Ik keek al uit naar de volgende dag. Dag 5: Wellington deel 2 31/08/2016 Wakker worden met een uitkijk over een ontwakende stad is prachtig. Samen met Carey besloten we om een strandwandeling te maken. Het Breaker Bay lag er verlaten bij toen wij aankwamen. Hoe een strand van de hoofdstad zo prachtig kan zijn, is ongelofelijk! Voor we terug naar het Zuidereiland zouden vertrekken, hadden we nog even de tijd om voor een laatste keer de stad te bezoeken. We namen de tijd om langs het parlementsgebouw, de universiteit en Cuba Street te wandelen. We aten in een food court waar alle soorten eten werden vertegenwoordigd. Van Thais naar Indisch en vergeet de vele soorten Chinees niet! Jammer genoeg was onze tijd in Wellington veel te snel op. Vroeg in de namiddag klommen we op de Ferry naar Pickton. Door een vertraging kwamen we pas om 20 uur aan. Mary bracht ons, vier uitgeputte maar vrolijke mensen, van Pickton naar Nelson waar we twee uur later aankwamen. Een goed avondmaal werd gevolgd door een lange, verdiende slaap. Dag 6: Nelson en Nelson Lakes 01/09/2016 Na twee heel vermoeiende dagen sliepen we tot ver voorbij de middag. Niet alleen de late avond van daarvoor, maar ook de vele andere uitstappen van de voorbije dagen zorgen ervoor dat we onszelf allemaal uitzonderlijk moe voelden. Toch rolden we uit bed en aten iets wat je kan beschrijven als ontbijt/10 uurtje/lunch/vroeg vier uurtje. Elsie, die net gedaan had met haar netbal wedstrijden, zou vanaf nu mee reizen. Onze eerste stop was het WOW museum. WOW staat voor World Of Wearable art. Zoals je dus kan vermoeden, werden er vele vreemde, bizarre en ongelofelijke kostuums(of hoe je het ook moet noemen) tentoon gesteld. Een absoluut unieke ervaring! De nacht viel toen we naar The Nelson Lakes reden. Half in slaap merkte ik de druppels die op de ruit van de auto tokkelden. Ik werd wakker door de geur van pizza die de auto vulde. Met een gevulde maag kroop ik in mijn bed. Dag 7: Punakaiki 02/09/2016 Normaal gezien hadden we het plan om deze dag te wandelen in het Abel Tasman National Park. Door de slechte weersomstandigheden en omdat iedereen uitgeput was, besloten we om iets anders te doen in de plaats daarvan. 's Ochtends maakten we een wandeling naar het meer dat op 10 minuten lag. De stilte en verlatenheid maakte een diepe indruk op ons allemaal. Hoewel ik al bijna twee maanden in Nieuw Zeeland verblijf, raak ik nog steeds niet gewoon aan de prachtige natuur. We zetten onze reis verder richting het zuiden. De lange weg naar Punakaiki werd regelmatig onderbroken door leuke stops. Zo bezochten we een hangbrug die over de rivier Buller Gorge loopt. Dit is de langste hangbrug in heel Nieuw Zeeland! Voor zij die te kampen hadden met hoogtevrees (zoals Mary) is het een echte nachtmerrie. Gelukkig werd het voor de rest een geweldige stop. Iets verder op onze weg namen we de tijd om onze benen te strekken. Letterlijk en figuurlijk! We wandelden een tocht met de naam 'Cave Creek'. Deze 3 uur durende wandeling liep door een dichtbegroeid bos tot aan een riviertje. Als iemand me zou gezegd hebben dat we in het regenwoud zaten, zou ik hem geloofd hebben. Nieuw Zeeland heeft echt alles te bieden; van een regenwoud tot besneeuwde bergen, uitgestrekt platteland en tropische stranden. Het laatste brachten we een bezoekje op onze weg naar Punakaiki. Na alweer een vermoeiende maar geweldige dag viel de nacht weer veel te snel. Dag 8: Pancake Rocks and Blowholes 03/09/2016 De voorlaatste dag begon al geweldig. Garance en ik besloten om voor het ontbijt nog even naar het strand te wandelen. Het uitzicht was prachtig! Hoewel de zee die dag zeer rustig was, verraste een grote golf ons. Zo kwam het dat we tot aan onze heupen nat waren toen we aan het ontbijt aankwamen. Dit zorgde natuurlijk voor een grappig begin van de dag. Wat stond er deze dag op de planning? Allereerst de Pancake Rocks. Deze mooie rotsen in de vorm van pannenkoeken zijn in Nieuw Zeeland bijna zo bekend als The All Blacks. Een wandeling langs deze natuurfenomen die je gemakkelijk in een kwartiertje kan wandelen duurde voor ons anderhalf uur en zorgde voor bijna 200 foto's. Op naar de volgende stop. In een stadje met de naam Hokitika was het nationale kiwi centrum gelegen. Hoewel er maar 1 kiwi aanwezig was, vond ik het zeker de moeite waard. Dit kleine beestje is bijna uitgestorven. De Nieuw Zeelanders doen er alles aan om deze beestjes te redden. Wij mochten kijken hoe een kiwi werd gevoederd. Toen de avond bijna viel genoten we nog even van het warme zonnetje op het strand van Hokitika. Toen werd het tijd om naar onze overnachting te rijden: de boerderij van Mary's vader. Deze rustieke boerderij van een aantal kilometers groot en omringd door vele koeien viel iedereen in slaap. Dag 9: There and back again 04/09/2016 De laatste dag kwam veel te snel. Hoewel het de hele dag regende, deden we een aantal leuke dingen. Het eerste is dat Garance, Johanna, Elsie en ik in de laadbak van een auto mochten kruipen. De chauffeur reed met een hoge snelheid over een verlaten straat. Hoewel dit eigenlijk gevaarlijk is, hadden we allemaal plezier. Door de extreme hoeveelheid regen, moesten watervallen meer water dan normaal slikken. Op de weg naar huis stopten we om één ervan te bezoeken. Toen was het tijd om voor een laatste keer in de auto te stappen. Ik kon het bijna niet geloven dat dit het einde was van deze reis! Een reis die voor nieuwe vriendschappen gezorgd heeft. Een reis waarin ik zoveel heb bijgeleerd. Een reis waarin ik zoveel prachtige plaatsen heb gezien en geweldige mensen heb ontmoet. Een rondreis die ik nooit zou vergeten! It was amazing! Thanks to everyone who was involved in making this trip a great one!
|
Welkom op mijn blog!Hallo allemaal! Mijn naam is Amber. Het grootste deel van mijn leven heb ik gedroomd om de wereld rond te reizen. Toen ik de kans kreeg om naar Nieuw Zeeland te gaan als een uitwisselingsstudent, heb ik deze met beide handen gegrepen. Via deze weg zal ik mijn avonturen met jullie delen. Archieven
Mei 2017
|